De rol van intuïtie in de zorg: Krista Bracke's persoonlijke ervaring
In dit interview delen we het inspirerende verhaal van Krista Bracke, die beide onderbenen en een halve rechterhand verloor na een zware infectie. Over veerkracht, doorzettingsvermogen en over het volgen van je buikgevoel in de zorg.
Dag Krista, kan je ons jouw verhaal eens vertellen?
Krista: “Op een dag voelde ik me niet goed, alsof ik griep had. Mijn kinderen, toen anderhalf en drieënhalf, hadden ook griep, dus dat leek een logische verklaring. Maar tegen het einde van de week was mijn toestand verslechterd. Ik had hoge koorts, kon bijna niet eten of drinken, en sliep de hele tijd. De dokter constateerde uitdrogingsverschijnselen en stuurde me naar het ziekenhuis. Onderweg raakte ik al in coma. Het bleek dat ik een ernstige bacteriële infectie had die mijn bloed deed stollen en mijn organen liet uitvallen. Ik kreeg een septische shock (zie verder) en mijn hart stond meerdere keren stil. De artsen hebben echt ongelofelijk hard gewerkt. Dankzij hun doorzettingsvermogen ben ik blijven leven. Na al die jaren blijf ik zeggen dat zij en hun team een standbeeld verdienen.”
“Op 16 maart werd de amputatie van mijn onderbenen uitgevoerd. Mijn man stond erop om mij zelf te vertellen dat dit nodig was. Zijn woorden hebben me diep geraakt: ‘Je voeten en onderbenen kunnen ze niet meer redden. De artsen moeten ze amputeren. Maar deze zomer stappen we weer door de Veldstraat in Gent.’ Eerst stortte mijn wereld in, maar het tweede deel van zijn zin gaf me hoop. Het feit dat hij ‘wij stappen weer’ zei, gaf me het besef dat ik er niet alleen voor stond en dat gaf me enorme steun.”
Wat waren enkele van de moeilijkste uitdagingen tijdens je revalidatie?
Krista: "Eén van de moeilijkste uitdagingen was opnieuw zelfstandig leren ademen. Ik raakte vaak in paniek, tot een verpleegkundige me, vanuit haar buikgevoel, voorstelde om mijn ademhaling te visualiseren als rustige golven op het strand. Ik raakte niet meer in paniek en het ademen lukte voor het eerst een heel klein beetje, wat me vertrouwen gaf. Het was een cruciaal kantelpunt, want zolang ik niet zelfstandig kon ademen, was er geen leven buiten het brandwondencentrum mogelijk. Haar advies was precies wat ik op dat moment nodig had en het maakte een enorm verschil in mijn herstelproces.”
Hoe beïnvloedt leven met prothesen je dagelijkse realiteit?
Krista: “Ik leef constant op twee sporen: proberen normaal te leven en tegelijkertijd voorbereid zijn op mogelijke problemen. Want door wondjes kan je soms je prothese niet dragen en dan moet je noodgedwongen een tijdje in de rolstoel doorbrengen. Die dualiteit is een constante in mijn leven. Het vereist veel planning en flexibiliteit, maar het betekent ook dat ik altijd bezig ben met het vinden van manieren om mijn leven aan te passen en te verbeteren. Het is niet altijd makkelijk, maar het is de realiteit waar ik mee leer omgaan En ik ben heel dankbaar dat ik überhaupt nog kàn stappen.”
Denk je dat intuïtie een belangrijke rol speelt in de zorg?
Krista: “Absoluut. Ik vind het sterk als zorgverleners hun buikgevoel durven te volgen, zoals de verpleegkundige die me weer leerde ademen. Maar dat is niet altijd gemakkelijk. In de zorg wordt er meestal gewerkt met strakke richtlijnen, wat soms beperkend is. Daarom is het belangrijk dat leidinggevenden hun team ondersteunen bij het nemen van beslissingen op basis van hun buikgevoel. Als iets goed onderbouwd is, waarom zou het dan niet mogen? Een goede balans tussen de regels en buikgevoel kan een groot verschil maken voor iemand. ”
Hoe belangrijk vind je persoonlijke aandacht in de zorg?
Krista: “De menselijke interactie en een duurzame vertrouwensband tussen zorgverlener en zorgvrager zijn cruciaal voor mij. Als dat niet aanwezig is, kan je nooit tot een duurzame zorgrelatie komen. Laat me een anekdote vertellen van iets wat ik heb meegemaakt. Een paar jaar geleden had ik een afspraak met een arts die ik nog niet eerder had gezien. Hij zat achter zijn laptop en keek me niet aan toen ik zijn consultatieruimte binnen stapte. Toen ik vroeg waarom ik op mijn vijftigste ineens pijn kreeg van een bepaalde kwaal, antwoordde hij kortaf: “Heb je 's avonds weleens last van gezwollen voeten?” Ik zei: “Nee, ik heb nooit last van gezwollen voeten, want ik heb geen voeten meer.” Toen werd het heel stil. Hij had cruciale informatie gemist door me niet te zien binnenstappen. Indien deze situatie zich vlak na de amputatie had voorgedaan, zou zijn vraag me volledig onderuit gehaald hebben.”
“Zo zie je maar hoe belangrijk het is voor zorgverleners om echt contact te maken met hun patiënten en om ook oog te hebben voor non-verbale communicatie. Het gaat om het zien van de persoon achter de patiënt. Door subtiele signalen op te merken en daarop in te spelen, kun je een vertrouwensband opbouwen en die is cruciaal in een zorgrelatie.”
“Ik denk dat het altijd belangrijk is om te peilen wat een patiënt nodig heeft en wat hij of zij zelf wil. Als zorgverlener kan je je afvragen: ‘Wat kan ik deze persoon bieden en wat wil deze persoon zelf bereiken?’ Bijvoorbeeld in het revalidatiecentrum. Sommige dingen zijn vanzelfsprekend, zoals iemand opnieuw leren eten als zijn hand beschadigd is. Maar ook andere zaken kunnen voor die persoon heel belangrijk zijn, zoals het aandoen van oorringen.”
Met wat ben je nog allemaal bezig tegenwoordig?
Krista: “Op een gegeven moment droomde ik ervan om met mijn beide zonen een rondje rond de atletiekpiste te lopen. Mijn revalidatiearts en kinesisten waren verrast en vroegen: "Wil je dat echt leren? We willen je graag helpen, maar het zal hard werken zijn.” In het begin ging het heel langzaam, maar ik merkte al snel vooruitgang, niet enkel in het lopen met speciale loopvoeten of blades, maar ook in mijn dagelijks functioneren.”
“Inmiddels is er een hele groep bladerunners ontstaan: Blades on Track. We trainen en ondersteunen elkaar. Een blade kost tussen de 7.000 en 20.000 euro, naargelang de situatie. Dit wordt niet terugbetaald, waardoor veel mensen de stap naar bladerunnen jammer genoeg niet kunnen zetten.”
Zien we jullie dan binnenkort ook aan de start van een wedstrijd?
Krista: “Ja, we mogen deelnemen aan de Memorial Van Damme! We mogen de 100 meter lopen tijdens het voorprogramma. Ik vind het geweldig en ik kijk er enorm naar uit. Het is een grote droom die vorig jaar werd uitgesproken en nu werkelijkheid wordt.”
Je bent ook bezig met de bewustwording rond sepsis. Wat kan je daarover vertellen?
*sepsis is een ontstekingsreactie van het lichaam op een infectie die zo ernstig verloopt dat weefsels beschadigd raken en orgaanfuncties uitvallen.
Krista : “In 2019 kwam ik in contact met de Franse professor Djillali Annane, een autoriteit op het gebied van sepsisonderzoek en patiëntenzorg. Voor Wereld Sepsis Dag wil hij op 9 september een evenement organiseren voor patiënten, door patiënten, en vroeg mij om dit te coördineren. We hopen veel mensen naar Parijs te trekken voor dit belangrijke event en wie er niet live kan bijzijn, kan online meevolgen.”
Bedankt om je verhaal te delen. Je bent een sterke vrouw!
Krista: “Soms voel ik me inderdaad sterk. Dan lijkt het alsof ik bergen kan verzetten. Maar dan kan een kleine tegenslag me weer herinneren aan de kwetsbaarheid van mijn situatie. Ik vergelijk mezelf soms met een koorddanser. Als alles goed gaat, kan ik zonder problemen op mijn koord stappen. Maar als er een probleem opduikt, kan ik vallen en beland ik weer in een rolstoel. Hoe lang dat duurt, weet ik dan niet.”